Jezik se smatra jednim od osnovnih konstitutivnih elemenata svakog naroda. Zaista, jezik i narod su sudbinski povezani: ono što se dešava narodu, dešava se i njegovom jeziku. Nastali zajedno, jezik i narod zajedno opstaju, i ne postoje jedan bez drugoga.

Jezik nije samo sredstvo za sporazumevanje, ono po čemu se pripadnici jednog naroda prepoznaju i raspoznaju, već i oruđe nacionalne kulture, izraz narodnog duha i identiteta. Plodovi umnog rada svih pripadnika jednog naroda izražavaju se, tumače i prenose jezikom. Čitav život i razvoj nacionalnih zajednica zasnivaju se na jeziku. Zato se s pravom može reći da je duhovnost naroda u njegovom jeziku.

Nadalje, jezik je sredstvo povezivanja svih pripadnika jednog naroda – u prostoru (bez obzira na to gde žive) i u vremenu (prethodnih generacija sa sadašnjom, sadašnje sa budućim). Upravo to omogućuje društveni napredak: potomci baštine sva dostignuća predaka, koja im bivaju jezikom prenesena.

Ništa manji nije značaj jezika za pojedinca, koji jezikom uobličava, izražava i prenosi drugima svoje misli, osećanja, saznanja… Jezik je, dakle, izraz čovekovog duhovnog i intelektualnog bića. Bez obzira na to čime se bavi – da li je profesor, inženjer, lekar, ekonomista… – čovek se predstavlja, pokazuje jezikom – po njemu ga drugi cene. Jezička kultura svakog pojedinca ogledalo je njegove opšte kulture.

Za razliku od drugih dobara, koja svaki čovek može da prilagođava svome ukusu i potrebama (npr. i pored uobičajenog stila u graditeljstvu i odevanju, svako može da gradi kuću i oblači se po svojoj želji), jezik, koji – kako reče Vuk – nije privatno blago, nego opšte dobro, zaštićen je od intervencije pojedinaca, jer je on radi komunikacije svih unutar jednog naroda, i zato mora biti razumljiv svima, a to znači – jedinstven, ustaljen. Jezik je, dakle, iznad svakog pojedinca.

Jezik je i iznad svakog narodnog govora i dijalekta. Naravno, ovde se misli na standardni, književni jezik, koji je nešto što se stvara, izgrađuje, i zato se mora posebno učiti, jer se niko ne rađa s njim kao sa maternjim govorom. (…) Standardne norme, kao obavezne, drže jezički sistem na okupu; bez njih bi komunikacija prestala i taj sistem bi se s vremenom raspao. Zato svi koji se služe standardnim jezikom treba da ga stalno uče i usavršavaju, da dobro znaju njegova pravila, norme, da ih se u jezičkoj praksi pridržavaju i da tako jezik neguju i čuvaju.

Milorad Telebek, Kako se kaže – hiljadu jezičkih saveta, edicija Jezički savetnici